Het verhaal van opa Gert

De zwangerschap verliep voorspoedig tot wij een telefoontje kregen dat de aanstaande moeder met spoed opgenomen was in het ziekenhuis. Ze had bloedingen en kreeg onderzoeken, terwijl ze net ruim 19 weken zwanger was. De conclusie was dat ze in het ziekenhuis moest blijven en getracht werd de kinderen zo lang mogelijk in de baarmoeder te houden. De medicijnen voor het tegenhouden van de bevalling mochten echter niet te lang geslikt worden en men ging proberen te rekken tot minimaal week 28.

21 maart: Wij werden gebeld dat de bevalling begonnen was. Toen we aankwamen was de tweeling, Signe en Phyre, al geboren, na 24 weken en 3 dagen. De 2 meisjes wogen 765 gram en 800 gram. Het werd ons snel duidelijk dat beide kinderen levensvatbaar waren, maar ook een even grote kans hadden te overlijden. We kregen te horen dat indien onze kleinkinderen zouden overleven, de kans klein was dat ze volledig gezond zouden zijn.

Genoeg om ons zorgen over te maken...

Maar ook om verwonderd te staan over de mogelijkheden en onmogelijkheden van nieuwe technieken en medicijnen. Signe en Phyre waren breekbaar en heel klein. Ze pasten in mijn hand als een handschoen, hun vingers waren flinterdun en de aderen zag je overal lopen. Deze kleine lieverds werden gekoesterd en verwarmd, maar ook blootgesteld aan allerlei medicijnen en een vijandige omgeving, althans wat groeimogelijkheden betreft. De longen, de hersenen, alles moest nog groeien. Nu in een couveuse, terwijl dat normaal gesproken in de baarmoeder gebeurt. Klein als ze waren, vochten de meisjes continu voor hun leven, als leeuwinnen. 

Dagelijks, nee, uur voor uur blijven leven was winst. Ook de groei van hun longetjes en de cystes in hun hersenen baarden ons en de neonatoloog grote zorgen. Daar kregen ze medicijnen voor.  De ouders werden vaak opgeroepen om naar het ziekenhuis te komen omdat de toestand van  beide meisjes kritiek was. 

Maar door een wonder, en door goed ingrijpen van de artsen en verpleegkundigen op de neonatologie afdeling, bleven ze leven.  Ze werden al vroeg gedoopt in de couveuse, waar ik als peetoom van Signe en Phyre meer dan bewust bij aanwezig was. Hun levensvooruitzichten waren nog steeds niet florissant. Dag voor dag, en week voor week kropen voorbij. En het wonder geschiedde: onze kleinkinderen bleven in leven en groeiden! De ouders kangoeroe-den met hun dochtertjes om het gevoel van dichtbij, vertrouwen en warmte te realiseren. Ze bivakkeerden meer in het ziekenhuis dan thuis. 

4 juli: Eindelijk was het zover na 105 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen.  De meisjes mochten mee naar huis! 

Dat is nu inmiddels jaren geleden, en Signe en Phyre zijn opgegroeid tot fijne, prachtige tieners met vele bijzondere kwaliteiten, teveel om hier op te noemen. In de loop van hun opgroeien begon ik me te realiseren wat voor een inspanning en top prestatie de artsen en het verplegend personeel geleverd hadden. Daarbij geholpen door medicijnen en apparatuur.  Met één van de neonatologen die het leven van onze (bonus) kleinkinderen redde, maakten we per toeval kennis tijdens een doopfeest. Na een boeiend gesprek en een groot dankjewel, namen we afscheid. De dagen erna kreeg ik het gevoel dat ik iets wilde doen om de afdeling neonatologie, kindergeneeskunde en kinderonderzoek te steunen. Om dankbaarheid te tonen, maar ook om andere baby's en ouders verder te helpen.

In deze periode werd het Kinder onderzoekfonds Limburg opgericht, een fonds dat gelden werft voor een gezonde start van iedere kind. Samen met de hulp van een aantal externe (vrijwillige) adviseurs en onze ambassadeurs zet ik mij als voorzitter van de Friends for Kids club in om zoveel mogelijk opbrengsten te generen voor levensreddende medicijnen en nieuwe behandelmethoden. Want ieder kind verdient immers de beste zorg om een gelukkige maar bovenal gezonde toekomst tegemoet te gaan.